Pa wist het toen al, wij niet. Het schoot door me
heen, dat ik nog zoveel vragen aan hem had. Met name over zijn jeugd en
Marinetijd. Maar daar is het nu te laat voor. Pa is niet meer. Toen ik in
Leiderdorp aankwam, lag pa opgebaard op bed. Als afscheid gaf ik hem een kus op
zijn voorhoofd. Dat zal ie niet leuk gevonden hebben. Dat kleffe hoorde immers
niet bij zijn jongens? Met mijn broers en zwagers heb ik hem naar zijn laatste
rustplaats gedragen. Wel wat ironisch : Gedragen door hen die hij altijd op
afstand had gehouden. Speciaal voor hem plaatste ik een schildje op zijn graf.
Al was hij geen echte vader voor mij, toch toonde hij zijn genegenheid. Zoals mij naar het station brengen op de zondagavond, als ik weer naar de kazerne in Zuidlaren moest. Of toen hij mijn spaargeld aanvulde, zodat ik een maand eerder mijn eerste motorfiets kon kopen. Niet alleen bij mij, ook bij de andere oudere kinderen deed hij dat zo. Iets geven om te laten zien dat ie toch wel van ze hield.
I was much impressed by your story and researches you have done on your father’s service with the onderzeedienst during WW II. What a remarkable man he was and what experiences he must have had in that very different world.
My father too served with the Onderzeedienst after escaping from occupied Holland, (Engelandvaarder), so I have like you immense respect for all those who served in submarines.
As a hobby I am a postal historian and inherited some of Pa’s collection and wrote up a piece of postal history on one of the youngest submariners in the Onderzeedienst during WW II, Maatroos Wijnand Claes, entitled “Sardines and Submarines” If you would like to have a copy, just say and I will wing it over to you,
Thank you so much mr Julian for your kind remarks and sharing some of your dad's experiences. I do have a book of called Kat met negen levens. I don't know the book you mention. So I am very interested in a copy of it. I'm also on Facebook :-) Groeten, Willem.
Pa wist het toen al, wij niet. Het schoot door me
heen, dat ik nog zoveel vragen aan hem had. Met name over zijn jeugd en
Marinetijd. Maar daar is het nu te laat voor. Pa is niet meer. Toen ik in
Leiderdorp aankwam, lag pa opgebaard op bed. Als afscheid gaf ik hem een kus op
zijn voorhoofd. Dat zal ie niet leuk gevonden hebben. Dat kleffe hoorde immers
niet bij zijn jongens? Met mijn broers en zwagers heb ik hem naar zijn laatste
rustplaats gedragen. Wel wat ironisch : Gedragen door hen die hij altijd op
afstand had gehouden. Speciaal voor hem plaatste ik een schildje op zijn graf.
Al was hij geen echte vader voor mij, toch toonde hij zijn genegenheid. Zoals mij naar het station brengen op de zondagavond, als ik weer naar de kazerne in Zuidlaren moest. Of toen hij mijn spaargeld aanvulde, zodat ik een maand eerder mijn eerste motorfiets kon kopen. Niet alleen bij mij, ook bij de andere oudere kinderen deed hij dat zo. Iets geven om te laten zien dat ie toch wel van ze hield.
Beste Willem
BeantwoordenVerwijderenI was much impressed by your story and researches you have done on your father’s service with the onderzeedienst during WW II. What a remarkable man he was and what experiences he must have had in that very different world.
My father too served with the Onderzeedienst after escaping from occupied Holland, (Engelandvaarder), so I have like you immense respect for all those who served in submarines.
As a hobby I am a postal historian and inherited some of Pa’s collection and wrote up a piece of postal history on one of the youngest submariners in the Onderzeedienst during WW II, Maatroos Wijnand Claes, entitled “Sardines and Submarines” If you would like to have a copy, just say and I will wing it over to you,
Met mijn vriendelijk groeten, Julian van Beveren
Thank you so much mr Julian for your kind remarks and sharing some of your dad's experiences. I do have a book of called Kat met negen levens. I don't know the book you mention. So I am very interested in a copy of it. I'm also on Facebook :-) Groeten, Willem.
Verwijderen