Einde loopbaan

Pa verliet zwaar teleurgesteld de Marine. De veroordeling wegens vermeend slapen tijdens de wacht, heeft hem zijn loopbaan gekost. De vele gevallen van discriminatie hadden hun sporen achtergelaten. Thuis stond de boel op z'n kop. Pa was niet gewend om zo lang thuis te zijn. Zijn marine mentaliteit botste met de cultuur thuis. De kinderen, met name de jongens waren al rond de 20 jaar en gewend aan mamma’s regels.  Pa bleek behoorlijke frustraties te hebben overgehouden aan de oorlog en de Marine. Discriminatie, traumatische ervaringen, geen plek voor emoties enz. maakten van hem een eenzame man. Toen mijn broer Ruud en ik ons wilden aanmelden bij de Marine, vond hij dat helemaal niks. "De Marine, daar kan je beter weg blijven", zei hij op barse toon. Hij was dan ook erg opgelucht toen ik niet in aanmerking kwam voor een cadettenopleiding bij de Marine, wegens mijn slechte ogen. Toen iemand van de Marine aan de deur kwam, omdat mijn jongere broer Ruud zich via een advertentie aangemeld had, stuurde pa de man met een cynische opmerking weg. Thuis liepen de spanningen bijna dagelijks hoog op. Mamma had een paar keer haar koffers gepakt en in de gang klaar gezet. Het ging thuis beter toen pa na tussenkomst van een maatschappelijk werker halve dagen ging werken bij de LOI. Hij verzamelde postzegels waarvan de opbrengst anoniem naar goede doelen ging. Vuilniszakken vol zegels gingen door zijn handen. Zelf bleef ie bescheiden, zoals die altijd al was.