Weerzien met Indonesië

Pa (links) in Bondowoso

Toen mamma voor het eerst sinds 1946 weer naar Indonesië ging, begin jaren 70, wilde pa niet mee. "Ik heb daar niets te zoeken", zei hij. Maar na terugkomst van mamma, maakten haar verhalen hem toch erg nieuwsgierig. De eerstvolgende keer besloot pa mee te gaan. Pa was na die eerste reis erg onder de indruk en... hij fleurde zowaar op. Vooral op midden Java, in Bondowoso bij de familie, had hij het prima naar de zin. Pa stond volledig in de belangstelling en werd met de nodige egards behandeld. Hij is diverse malen terug geweest en wilde er graag de rest van zijn leven blijven. Pa ging ook naar de USA op familie bezoek. Begin jaren 90 kreeg pa last van zijn prostaat. In die tijd vernam hij dat zijn vader, opa Oudshoorn,  niet zijn biologische vader was. Dat verklaarde voor pa (en voor ons) erg veel. Als kind hoorde pa tijdens ruzies tussen zijn moeder en vader, dat zijn vader vaak beweerde dat zoon Joop geen kind van hem was. Komt bij dat hij als kleine jongen zijn jongere broertje op een trap uit zijn armpjes heeft laten vallen. Zijn broertje overleed aan de verwondingen. Samen met zijn ervaringen bij de Marine en de oorlog verklaarde dat voor mij zijn gedragingen. 
Er ging weer een nieuwe wereld voor pa open. Hij zocht de "nieuwe" familie op en was daar nog de laatste jaren van zijn leven druk mee bezig. Naar mate de tijd verstreek nam de strijd tegen de kanker toe. Pa leed in stilte, vertelde weinig tot niets over zijn ziekenhuisbezoeken en de stand van zaken rond zijn ziekte. Hij wilde niet dat iemand met hem meeging op doktersbezoek. De keer dat hij iets over zijn ziekte losliet, deed hij voorkomen alsof hij niets bijzonders mankeerde. Totdat pa op een dag in oktober 1997 in paniek de fiets nam, richting de huisarts. Pa ging anders bijna nooit naar de dokter. Ook dat vond hij ‘onzin’.